...στους δρόμους που ονειρεύομαι, χωρίς επιστροφή.

Μικρή η φωνή κι ανήμπορη
μια λέξη ν' ακουστεί
σ' αυτή την άσκοπη βουή
που όλα τα σκεπάζει.
Μα τώρα νιώθω μια αιτία
κι ένα λόγο που θα κάνω
ολόχρυσες οι σάλπιγγες,
τραγούδι να σημάνουν.

Μέσα απ' αυτό το φονικό
μονάχα ο έρωτας θα ζήσει
γι' αυτό στο σώμα σου ας χαθώ
στους δρόμους που ονειρεύομαι
χωρίς επιστροφή.

Κι ενώ η μαμή της ιστορίας με ξεχνάει
τις ίδιες μήτρες ξεγεννάει
με ίδιους πάντα τρόπους.
Το τζάμι σπάζω μιας βιτρίνας
και παίρνω όλα τα φιλιά σου
που εκεί τα φυλακίσανε,
μα τώρα μου ανήκουν.