μου αρκεί που.. περιμένω

Λένε ότι άμα το πιστέψεις
κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί,
κάτι νύχτες σαν αυτή
με το βλέμμα καρφωμένο.

Βλέπω κάτι αεροπλάνα σα σκιές
στου γαλαξία τη γραμμή,
δεν πειράζει μου αρκεί
και μπορώ να περιμένω.

Οι παλιές φωτογραφίες σαν νησιά
στου χρόνου τον ωκεανό,
τις κοιτάζω και απορώ
πάλι δεν καταλαβαίνω.

Πώς χωράει τόση αγάπη σε μια εικόνα
και με βρίσκει πάλι εδώ,
να κοιτάζω το κενό
που χορεύει ασημένιο.

Οι παλιές φωτογραφίες σαν σκυλιά
μέσα σε τούνελ σκοτεινό,
περιμένουν να φανώ
με ακούνε που ανασαίνω.

Προχωράω μές στο σκοτάδι
μου ορμάνε και μου ξεσκίζουν το κενό,
τον παλιό μου εαυτό
ήρθε η ώρα να πηγαίνω.

Λένε ότι άμα το πιστέψεις
κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί,
κάτι νύχτες σαν αυτή
με το βλέμμα καρφωμένο.

Βλέπω πάλι αεροπλάνα σα σκιές
στου γαλαξία τη γραμμή,
δεν πειράζει μου αρκεί
μου αρκεί που περιμένω.